In ‘De werkdag van …’ vertelt een medisch secretaresse of een secretaresse in de zorg over zijn of haar werkdag. Dit keer kijken we mee over de schouders van Ria Peeters en Marjolijn Jumelet Stellinga. Beiden werken ze drie dagen als afdelingssecretaresse op de afdeling Geriatrie van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Op donderdag werken ze er samen. Lees hoe een werkdag op deze bijzondere afdeling eruit ziet.
Tekst Ellen Smink
Wie is Ria Peeters?
Ria werkt alweer 18 jaar op de afdeling Geriatrie. Ze is moeder van vier kinderen en oma van vijf kleinkinderen. Ze is creatief en thuis steeds weer met iets nieuws aan de slag, zoals naambordjes maken voor de kinderen. Het leukste van haar werk? “Het omgaan met patiënten. De mensen zijn vaak helemaal alleen en dan zie je ze opfleuren als ze hun verhaal kwijt kunnen.”
Wie is Marjolijn Stellinga-Jumelet?
Marjolijn werkt sinds maart 2018 op de afdeling Geriatrie. Ze is moeder van twee zonen. Vorig jaar verhuisde ze met man en kinderen naar een vrijstaand huisje in Rotterdam en sinds die tijd is ze druk met tuinieren. En met de oldtimer kever uit 1973 die, zo zegt Marjolijn, gelukkig nog altijd blijft starten. Het leukste in haar werk? “De diversiteit. Ik ben een administratieve regelneef. Ik houd van schemaatjes en grafiekjes en vind het leuk om de verpleging te ondersteunen en hen dingen uit handen te nemen, zodat ze meer tijd voor de zorg hebben. Het omgaan met de patiënten vind ik ook leuk, al word ik er soms een beetje onrustig van als een patiënt een hele middag bij me wil zitten en met me wil praten. Ik heb ook mijn werk te doen.”
Een willekeurige werkdag
Marjolijn: “We werken allebei drie dagen op de afdeling. Ria werkt maandag donderdag en vrijdag. Ik werk op dinsdag, woensdag en donderdag. Op donderdag werken we dus met zijn tweeën, de andere dagen alleen. Ria is er meestal al om halfacht. Dat red ik niet; ik ben er om acht uur. Op donderdag beginnen we met een kop koffie en praten we eerst de week door: hoe was het op het werk en waren er thuis nog bijzondere dingen. Na een kwartier gaan we aan de slag. Als eerste lopen we alle patiënten na en kijken we op basis van de opdrachten van artsen en verpleegkundigen welke activiteiten we moeten plannen. Wat zijn de bijzonderheden van een patiënt, wat moeten we snel regelen en wat kunnen we straks regelen? Bij ontslagen moeten we bijvoorbeeld poli-afspraken meegeven en bij de apotheek langsgaan om de geneesmiddelenregistratie in orde krijgen. Ook kijken we of er vervoer besteld moet worden.”
Patiënten in de huiskamer
Ria: “Geriatrie is een ouderengeneeskunde voor mensen met ouderdomsziekte. Deze mensen kunnen van alles mankeren. Dat is best een breed aspect. Met het regelen van alle afspraken zijn we daarom wel een tijdje bezig, ook al omdat je niet iedereen altijd direct te pakken krijgt. Tegen de tijd dat we daarmee klaar zijn, is het alweer lunchtijd. De middag wordt voornamelijk besteed aan het afwerken van allerlei losse dingen. En ja, er komen ook veel patiënten aan de balie om een praatje te maken. Die kan je niet zo wegsturen. Wij zitten niet op een kantoortje maar aan een soort balie in het midden van de afdeling. Ons werk is eigenlijk het administratieve gedeelte, maar we hebben ook contact met de patiënten. We hebben hier een soort huiskamer waar patiënten samen eten en met elkaar sociaal bezig zijn. We willen ze niet op hun kamer laten, tenzij het niet anders kan en mensen zo ziek zijn dat ze aan bed gebonden zijn, of heel erg in de war zijn. Maar over het algemeen willen we dat de patiënten bij elkaar in hun dagkleding in de huiskamer zijn. Zo proberen we een dag- en nachtritme voor ze aan te houden. Bovendien vinden ze het heel gezellig om met elkaar bezig te zijn.”
Manusje van alles
Marjolijn: “We zijn eigenlijk een beetje manusje van alles. In principe zitten we achter de balie en gaat het erom dat we de administratie op orde hebben en de afspraken rondom de patiënten maken. Maar als ik, zoals vanmorgen, zie dat een meneer weigert zich aan te kleden en de verpleging druk met andere patiënten is, ben ik ook bereid om in te springen. Dan begeleid ik die meneer rustig naar zijn kamer en probeer hem toch aangekleed te krijgen. Naast ons reguliere werk hebben we op dit moment een onderzoek lopen over de kwaliteit van leven. Dat doen we aan de hand van vragenlijsten waarvan we de antwoorden vervolgens weer verwerken. We zijn veel bezig met de diepgang van de mensen. We hebben te maken met hele kwetsbare ouderen met multiproblematiek. Ze hebben bijvoorbeeld niet alleen suiker maar ook een longaandoening en hartfalen Een cardioloog kijkt naar het hart, een longarts naar de longen, maar een geriater kijkt naar veel meer. Die kijkt ook nog naar medicijnen: is er misschien verkeerd medicijngebruik geweest waardoor mensen in de war geraken, of is er sprake van dementie of alzheimer? Een geriater kijkt echt naar het totaalplaatje.”
Zoeken naar plek in verpleeghuis
Ria: “We kunnen hier 14 patiënten plaatsen. De meesten zijn tussen de 75 en 85, al hebben we ook mensen van 50 en 60. Gemiddeld blijven patiënten hier acht dagen, maar het kan ook gebeuren dat iemand hier een maand ligt, omdat hij of zij niet meer naar huis kan en moet worden opgenomen in een verpleeghuis. Er is dan nergens plek en we kunnen deze mensen niet terug naar huis sturen omdat dat te gevaarlijk is. We lopen daar regelmatig tegen aan en dat is best frustrerend, vooral ook omdat mensen op de wachtlijst staan om hier opgenomen te kunnen worden. Wat ik ook zie is dat mensen die hier liggen vaak weinig bezoek krijgen. Ik vind dat dramatisch. Ik snap dus heel goed dat patiënten graag met ons een praatje komen maken.”
Bakje koffie met patiënten
Marjolijn: “Soms hebben we tijd om met de patiënten een bakje koffie te doen, maar je moet ook gewoon je werk afmaken. Toch krijg je de mensen niet altijd zo maar weg, juist omdat ze echt behoefte aan aandacht hebben. En ja, dan leg je toch maar weer je werk opzij en geef je de patiënten die aandacht waarom ze vragen. Dat is ook mooi, al heb ik ook wel dat ik ondertussen denk: ik moet dat en dat nog. Ik vind het nu eenmaal vervelend als ik naar huis ga in het besef dat ik niet alles heb kunnen doen wat ik wilde doen. Gelukkig vinden we altijd wel weer tijd om het de volgende dag af te maken, al zijn er natuurlijk altijd dringende zaken die af moeten. Ik kan ook echt wel eens bitcherig worden. Vooral als iets niet goed geregeld is. Ria heeft dat niet. Zij is veel meer de zorgzame moeder/oma van de afdeling.”
Veranderingen
Ria: “Er is in de loop der jaren veel veranderd. Omdat bejaardenhuizen gesloten zijn, blijven mensen tegenwoordig langer thuis. Dat betekent ook dat huisartsen pas later opmerken hoe ziek ze zijn. Dan pas komen ze bij ons. Vaak weet men niet wat Geriatrie allemaal doet. Er zijn zelfs collega-specialisten hier in het ziekenhuis die denken dat we er alleen zijn voor mensen met dementie en alzheimer. Terwijl we er echt zijn voor kwetsbare ouderen die met veel problematiek te maken hebben. En ja, het gebeurt regelmatig dat ze niet meer naar huis terug kunnen. Wat in de loop der jaren ook veranderd is, is de bureaucratie. Dat is jammer. Er gaat veel geld om in de ouderenzorg, terwijl het met kortere lijntjes veel minder geld zou kosten.”